Ik laat niet zo snel een review achter, maar ik was hier toch wel heel teleurgesteld in de manier van handelen... Ik wil voorop stellen: ik verwacht niet dat iemand mijn situatie direct had opgelost: ik werk zelf in de zorg en krijg dagelijks te maken met miscommunicaties, meerdere collega-zorgverleners en vergelijkbare situaties dus ik begrijp dat het soms...
Toon meer »
Ik laat niet zo snel een review achter, maar ik was hier toch wel heel teleurgesteld in de manier van handelen... Ik wil voorop stellen: ik verwacht niet dat iemand mijn situatie direct had opgelost: ik werk zelf in de zorg en krijg dagelijks te maken met miscommunicaties, meerdere collega-zorgverleners en vergelijkbare situaties dus ik begrijp dat het soms niet duidelijk is wie waar verantwoordelijk voor is, maar ik verwacht wel een beetje empathie.
Ik ben onder behandeling geweest bij een dermatoloog elders, en nadat er (van hun kant) iets mis was gegaan in de doorverwijzing, heb ik helaas twee maanden later pas een afspraak aangeboden gekregen in het JBZ bij een nieuwe dermatoloog. Vervelend, maar kan gebeuren. Nu zat ik dus echter wel zonder medicatie, want voorschrijven mag niet zonder de patiënt gezien te hebben. Ook begrijpelijk. Andere ziekenhuis had dus een doorverwijzing gestuurd voor urine-onderzoek voor nieuwe medicatie, dan zouden zij het nog voorschrijven. Dit kon in het JBZ niet worden gelezen. Eigenlijk wilden ze me toen al wegsturen, want gedoe, snap ik ook, maar ze gingen het uitzoeken. Niemand die het begreep, dus kreeg ik de instructie zelf maar weer contact op te nemen met andere ziekenhuis. Daar wisten ze niks, dus verwijzing opnieuw gestuurd. Kon in JBZ weer niet gelezen worden. Ondertussen had ik al een maand geen medicatie (die ik -nodig- had), dus ik was al redelijk moedeloos. Na met nog meer mensen bij de bloedafname en urine-oz gepraat te hebben, kon helaas niemand me helpen en zou ik naar de dermatologie zelf moeten om het dan daar maar te vragen. Ik begrijp dat niemand het weet, maar ook niemand heeft verbaal erkend hoe frustrerend mijn situatie was. Ik dus op een gegeven moment oprecht janken van frustratie, en ook niemand die me toen heeft gevraagd van goh, gaat het? Zakdoekje? Niets. Ga maar naar de dermatologie.
Ook bij de dermatologie wisten ze van niks. Naar huisarts gestuurd. Huisarts boos, want is de taak van de ziekenhuizen. Op dit moment was ik al anderhalf uur verder. Uiteindelijk ook niet geholpen, want niemand wist ervan, alleen dat ik patiënt daar zou zijn over een maand, maar dat ze niks mochten en niet wisten wie hier verantwoordelijk voor was.
Als ik het was geweest (ik ben dierenarts, dus net wat anders maar het idee en de regels zijn hetzelfde) en ik kreeg dit verhaal van een patiënt(eigenaar), had ik op zijn minst het verhaal uitgehoord en zelf aangeboden uit te zoeken wie diegene kon helpen, want diegene heeft zijn medicatie gewoon nodig, en IK weer als dierenarts waar ik het antwoord zoeken moet. Zo'n patiënt(eigenaar) weet dit niet. Dat, of op zijn MINST een stukje empathie.
Na twee uur zonder resultaat ben ik huilend het ziekenhuis uit gelopen, en zit ik zonder mijn medicatie. Nogmaals, ik begrijp dat dingen misgaan, maar de empathie en vriendelijkheid is hier echt in de verste verte niet te vinden. Jammer, voor een beroepsgroep die juist dat heel hard nodig heeft.
Toon minder »
